لذت بخش ترین و غرور افرین ترین اتفاق زندگی هرکسی سفر به ماه، فتح اورست، یه اختراع خفن یا کشف یه چیز شگفت انگیز "نیست"، بی نظیر ترین لحظه زندگی اون لحظه ایه که به قدرت خودت ایمان میاری. به خودت. خودِ خودِ خسته و داغون و لهِ لهت، دقیقا اون لحظه که از خوشحالی ضجه می زنی! اون لحظه که هیچکی نیست، هیچکیو نداری و با اشک شوق دستتو حلقه میکنی دور خودت و سفت بغل میکنی خودتو، به جای همه ی ادمای راستکی و الکی، به جای همه ادمایی که باید میبودن و نبودن، نباید میبودن و بودن، خودتو بغل میکنی و سرتو میذاری رو شونه خودت (میدونم احتمال قطع نخاع وجود داره :|) و زار زار از خوشحالی داد میزنی آفرین! به خودت میگی آفرین عزیزم. دیدی تونستی؟ دیدی تو هم مث بقیه ای؟ انقدر خورد نکن خودتو. انقدر خودتو نشکن. من بهت ایمان دارم. به اندازه تمام موهایی که ازشون متنفری، به اندازه سلول به سلول بدنت، به اندازه همه لبخندای قشنگ دنیا و به اندازه همه چی و بیشتر از همه چی من بهت ایمان دارم. مگه کشکه دنیا؟ حساب کتاب داره. وجودِ تو هم دلیل داره. نا امید نباش. بخند. همش بخند باشه؟ نه چون ری ری رو داری، اون شبا که تا صبح زیر پتو گریه هاتو خفه میکردی ری ری کجا بود؟ اصن کی کجا بود؟ تو میتونی. به هیشکی نیاز نداری. چون تو تویی. تو فقط تویی. همونکه همش از رو پله ها با مغز میاد پایین، همش میخنده، پفیلا دوست داره، شکمو شده، عاشق نی نیاست، غم آدما غمگینش میکنه و با یه لبخند کوچیک بقیه قاه قاه می خنده، همونکه عاشق آل استاره، همونکه تا روزی فلان دیقه اهنگ گوش نده میمیره، همونکه وسط کلاس دااااد میزنه میخوام برم خونمون، همونکه در میزنه میره بیرون. همه چی درست میشه. همه چی درسته، همه چیو درست میکنی، من بهت ایمان دارم. خیلی هم دوسِت دارم. خب؟
درباره این سایت